Het is een hele vreemde gewaarwording om na 4 maanden alleen maar natuurschoon, buitenleven en de heerlijk makkelijke eenvoud van het reizen in een busje, weer thuis te komen. Een echt huis met sleutels, apparaten, deuren en ramen.

De spanning begint al 10 km voor aankomst. Waar zijn de sleutels? Waar is het inrijkaartje voor de slagboom (we wonen op een vakantiepark, ja we houden van vakantie dus dat element houden we erin). En de tuindeursleutel waar we er maar 1 van hebben, waar is die in godsnaam. Ik bel meteen een van onze vrienden die als laatste in ons huisje heeft vertoefd maar die neemt op dit late uur natuurlijk niet meer op. Krijg er spontaan een hitte aanval van. Het is al laat en donker, net een pokébowl gehaald want we hebben honger, en we zijn plakkerig en katterig van het lange sturen op de drukke warme wegen.

Ik klim maar over het hek en kom in een donker huis. Lichtknopjes werken niet. Oh ja de stoppenkast. Waar is de zaklamp, ligt in de ZenVan.  iPhone lampje werkt gelukkig wel. Hèhè in ieder geval licht. Verwonderd kijk ik om mij heen en gun mezelf even een moment van rust, van thuiskomen, van ‘oh ja dit is ons thuis’.

Ik vind de inrijkaart op tafel en klim weer helemaal over het hek terug naar Lo die zit te lachen achter het stuur. Hij had spontaan een ingeving, de sleutel van de tuindeur hangt er gewoon naast die hadden we immers voor de tuinlui daar speciaal opgehangen. Nou ja…